Contextbegeleiders moeten er daarom rekening mee houden dat gevoelige thema’s met heel veel zorg en aandacht besproken dienen te worden. Ze moeten ook weten dat gedrag van ouders en kinderen dat ze niet begrijpen, een manier kan zijn om met eerdere ervaringen om te gaan.
Mensen die veel hebben meegemaakt, verwerken gebeurtenissen anders, kijken op een andere manier naar dingen, hebben het vaak lastiger om nieuwe info op te nemen en om informatie te analyseren. Dit maakt het voor hen moeilijker om te leren van ervaringen en om volledig aanwezig te zijn in gesprekken. Het tempo van de begeleiding moet hieraan worden aangepast.
Om echt te kunnen spreken met gezinnen en te werken aan een plan moeten de gezinsleden zich veilig genoeg voelen, zich gezien en gehoord voelen. Ouders moeten ook de mogelijkheid hebben om na te denken, te voelen en te beslissen over hun kinderen. Dit wordt voor een deel bepaald door de mate van rust en vertrouwen die de contextbegeleider uitstraalt en overbrengt. Ook de mate van openheid die de begeleider heeft voor verschillende manieren om naar relaties en naar de wereld te kijken, maakt een groot verschil.
Hoewel traumatische gebeurtenissen een langdurige invloed kunnen hebben, zijn er ook veel mogelijkheden om er iets mee te doen. Personen met trauma herstellen in verbinding met anderen. Relaties brengen fysieke en emotionele veiligheid en zijn de krachtigste beschermer tegen het overweldigd raken door stress en trauma. Weten dat iemand anders om hen geeft, helpt gezinnen om hoop te hebben en mogelijkheden tot verandering te zien. Het versterken of opnieuw maken van verbindingen met mensen die er voor het gezin kunnen blijven zijn, is daarom belangrijk.
