In alle gesprekken heeft de contextbegeleider speciale aandacht voor wat goed loopt in het gezin en haar omgeving. Zij heeft ook oog voor waar de verschillende gezinsleden sterk in zijn. Ze toont waardering voor hun inzet en intenties door te vragen naar wat ze precies doen, vanuit welke intentie ze dit doen, welke overtuigingen of waarden hier voor hen in meespelen en wat ze hier verder mee zouden willen.

gezin in zijn kracht

De contextbegeleider vraagt ook steeds wie of wat de ouders en kinderen nu al ondersteunt. Kan de hulp die er is nog meer of anders ingezet worden (bv. kan het nichtje dat vaak babysit de kinderen ook af en toe van school halen of kan papa vaker thuiswerken)? Uitzoeken wat maakt dat het gezin steun ervaart, kan ook tot andere ideeën leiden (bv. het helpt dat papa thuiswerkt omdat hij dan ook eten voorziet, wie kan hier op andere dagen voor zorgen?).

In de gesprekken is er ook aandacht voor uitzonderingen: situaties waarin het probleem zich niet voordoet. In het gedrag van de gezinsleden in die situaties zitten vaak de sleutels tot het vinden van oplossingen. De begeleider vraagt daarom specifiek naar situaties waarin het al (een beetje) goed gaat en naar wat er eerder al heeft gewerkt. Wat heeft het gezin anders gedaan op deze momenten? Hoe kan het opnieuw goed gaan?

De vragen die de contextbegeleider stelt, creëren hoop en perspectief en doen gezinnen nadenken. Ze kunnen gericht zijn op het samen verkennen van de situatie zonder meteen tot concrete doelstellingen of acties te komen. Door ouders en kinderen een ander perspectief te laten innemen, te laten dromen over de toekomst, te laten stilstaan bij hun gevoel of gedrag of te laten vertellen over het verleden kan verandering ingezet worden.

Bron
Mertz, M. (z.j.). Intentional Strengths. Opgehaald op 14/08/2019 van http://www.familyfinding.org/assets/files/Intentional%20Strengths.pdf

 

Ellen F Wachtel schreef in 2001 een erg interessant en heel helpend artikel over hoe het hanteren van de taal van worden kinderen kan helpen om te groeien.

Door de karakteristieke manier waarop het kind wordt op te merken en te benoemen, brengt de ouder de metaboodschap over dat je persoonlijkheid niet onwrikbaar vastligt, maar in de loop van de tijd evolueert en verandert. - Wachtel

Artikel De taal van worden