Wat vinden ouders, jongeren, families en begeleiders over het betrekken van de familie bij de begeleiding?
Bijna alle bevraagde gezinnen zeggen dat het niet echt niet makkelijk is om andere mensen op de hoogte te brengen van de moeilijkheden en om hen te betrekken in de begeleiding. Ze vinden het lastig om de vuile was buiten te hangen, ze zijn bang om veroordeeld te worden, ze willen anderen niet lastigvallen met hun problemen,… Het is dan ook vervelend om ‘verplicht’ te worden om dit te doen.
Maar ook bijna alle gezinnen die de stap toch zetten, geven aan dat het oplevert!
Ze vertellen dat ze betere (familie)relaties hebben en dat ze zich sterker voelen. Er zijn meer mensen die hen vragen hoe het met hen gaat, ze krijgen meer waardering en zullen nu ook sneller om hulp vragen. Ouders hebben het gevoel dat hun gedrag en dat van hun kind in de positieve zin verandert. Netwerkfiguren helpen effectief om de doelstellingen te behalen. Het samen dragen van een gemeenschappelijk doel werkt stimulerend. Daarnaast voelen ze dat ze meer vertrouwen krijgen van de consulent en van Sporen en dat de steun die ze krijgen van hun netwerk blijft, ook nadat de hulpverlening beëindigd is. Hoewel de meeste gezinnen voor hun eerste beraad niet geloofden dat het zou werken, zouden ze familieberaden nu wel aanraden aan andere gezinnen.
Begeleiders vertellen ons dat het engageren van het netwerk vlotter gaat als ze hier meteen van bij de start van de begeleiding mee beginnen. Ze leggen het gezin uit waarom ze verschillende personen willen spreken en vragen meteen naar telefoonnummers en maken afspraken. Ze respecteren het tempo van de familie hierin, maar leggen het onderwerp wel steeds opnieuw op tafel. De focus blijft op het welzijn en de veiligheid van de kinderen. Essentieel is ook dat ze zelf overtuigd zijn van deze manier van werken en dat ze gemotiveerd zijn om ermee aan de slag te gaan.
